Yusuf Yazılım, aslında ikilik tabandaki matematiktir. Matematik, radikal ve sarsılmaz bir mantıksal disipline dayanır. Doğruları ve yanlışları kesin ve net olan bir dünyadan ve gerçeklikten bahsediyorum. Acaba günlük hayatımızda da her şey bu kadar kesin ve net olabilseydi nasıl bir hayatımız olurdu? Her zaman mutlu olabilir miydik? Ve acaba birbirimizi anlama konusunda bu kadar zalim olabilir miydik? Sebep ve sonuçlar kalabalığında boğulup yolumuzu kaybettiğimiz hiç olur muydu? Hayat hem bu kadar güzel, hem de bu kadar kötü olabilir miydi?
Eğer her şeyi bir mantıkla açıklayabilirsek, hayatı kocaman bir denklem olarak tanımlarsak, bu denklemi çözdüğümüzde mutlu olabilir miyiz? Halbu ki beni mutlu ve mutsuz eden şey, sanki içime daha önceden yerleştirilmiş bir program… İçimdeki kendime üzülen, kendim için her zaman daha iyisini ve daha fazlasını isteyen bir benlik, beni sürekli mutlu ya da mutsuz ediyor. Kurduğum tüm mantık altyapısı, hayata dair kurduğum tüm denklemlerin varsayımları; içimdeki benliğe göre şekilleniyor. Aslında hiç bir anlamı yokken, hayattaki her şey ve her iyi ve kötü, içimdeki o küçük çekirdek program tarafından anlamlandırılıyor. Unix işletim sistemlerindeki kernel gibi. O programa direk olarak erişemiyorum. Farklı katmanlardayız sanki. Belli portlardan bana gönderdiği verilerle döndürüyorum kendi küçük dünyamı. İçimdeki o çekirdek program, nasıl görürse öyle görüyorum. O, nasıl mantık kurmak isterse, öyle mantık kuruyorum. Bu durumda mantıktan söz ettiğimde, bir referans gerekiyor. Böyle olduğu için tek gerçek şey, şüphe oluyor.
Programını yazdığım cihaz, ben mutsuzken gözüme benden daha mutluymuş gibi görünüyor sanki. Çünkü içerisine yerleştirdiğim program, saf matematikten ibaret. Sadece mantıktan oluşan, doğru ve yanlışları net olan bir program. Ne yaptığının bir anlamı yok. Yaptığı şeyin sadece benim için bir anlamı var. Keşke onun gibi olabilseydim diyorum bazen. Yanlış ve doğru onun için tamamen açık ve net. Bilmesi ve bilmemesinin hiç bir önemi de yok. Oysa ben ne kadar bilirsem bileyim her zaman ama her zaman, bilmediğim şeyler olacak. Kendi küçük dünyamda; sebep ve sonuçların kalabalığında, doğru ve yanlışların arasında kaybolmaya mahkum olacağım…
Antik çağlarda yaşayan filozoflar hayattaki gerçek doğruyu nasıl bulabileceklerine dair yönetemler geliştirmeye çalışmışlar. Doğru ve yanlış nedir? Bu doğru ve yanlışlar evrensel midir? Yoksa tüm doğrular herkese göre farklı mıdır? Doğru nasıl bulunabilir? Aristotales bunlar hakkında geliştirdiği yöntemlere araç ismini vermiş. Aslında bilimin bu aşamaya gelmesinde çok büyük bir önemi vardır. Teknolojik gelişmelerin baş döndürdüğü bir zamanda tabi ki kurduğumuz mantık ve inanmak istediğimiz şey, geçmişteki bu insanların daha az zeki oldukları, doğru ve yanlış konusunda daha az doğru oldukları ve daha az bildikleri. Halbu ki, Şu anki bilgisayar biliminin, dijital dizayn prensiplerinin, programlamanın hatta matematiğin temelinde antik çağdaki filozofların bu eserleri ve düşünceleri vardır.
Çok iyi matematik bilmek, çok iyi program yazmak ve çok iyi mantık yürütebilmek, sadece sebep ve sonuçları daha iyi kesinleştirmekten ibaret. Sebep ve sonuçları görmenin tek faydası, bu sebep ve sonuçları nasıl faydalı olarak kullanabileceğimizi bilebilmektir. Bu ikisi arasında olan şey hakkında hiç bir mantıksal öneri sunmuyor bana tüm bunlar. Sebep ve sonucun neden var olduğu konusunda insan sadece inanıyor ve anlamlandırıyor. Bu durumda, hayata yaşarken düşünce denizinde kaybolduğumuzda, matematiğin ve salt mantığın bir faydası kalmıyor. Oradan çıkmanın tek yolu, inanmaktan ibaret. Kötüye de inanabilirsiniz. İyiye de inanabilirsiniz. Allah’ın varlığına da inanabilirsiniz. Aynı şekilde yokluğuna da. Bir şeye inanmak kötü bir şey değildir aslında. İnanmak, benliğin en temel gıdasıdır. Şu anda trend, inanmanın çok sakıncalı olduğu yönünde olsa da insan inanmadan yaşayamaz. Ayırt edilmesi gereken tek şey, düşünmeden inanmak ya da düşünerek inanmak arasındaki farktır.
