Özlem
Çünkü, çözülüyoruz. Çünkü, yaşamak; kurşun gibi ağırlaşmaya başlıyor omuzlarımızda. Soluduğumuz havanın tükenişini hissediyoruz ciğerlerimizde. Ruhumuzun feryatlarını duymaya başlıyoruz. İşte bu ömrümüzün günbatımına doğru, her şey hatta bir silah bile bir geçmişe özlem perdesine bürünüyor.
Bizler
Uzun yürüyüşlerin ve meşhur çay saatlerinin bir anlamı yok bizim gibiler için. Ne yana dönsek, kırık bir cam parçası gibi kımıldar yüreğimizdeki yalnızlık. Hayatımızdaki hiç bir ceza,yalnızlık kadar kırıcı olmamıştı. Kupkuru havada sırılsıklam ıslanmaktı yalnızlık.
Gerçeğin Ağırlığı
"Gece bir hendeğe düşercesine,
Birden kucağına düştüm gerçeğin.
Sanki erdim çetin bilmecesine,
Hem geçmiş zamânın, hem geleceğin."
Hiç Oldum
Beşer idim şaşkın oldum.
Yandım belki insan oldum.
Zahir nedir ki, batın nedir ki
Dile gelmez bir sır oldum.
Gurbet nedir ki vuslat nedir ki
Sana çıkan bir yol oldum.
Ateş oldum dumanım yok
Umman oldum sahilim yok
Kalem nedir ki kelam nedir ki
Yarım kalan bir söz oldum
Vucut nedir ki adem nedir ki
Varlığında bir hiç oldum.
Ağlayabilir miyim?
"Ağlayabilir miyim gönlüm müsadenle,
Şöyle katıla katıla şimşekli bir gökyüzü gibi?
Günaha giren tüm kirliliğim ile ağlayabilir miyim?
Öylesine ama ölesiye, bu can çıkana kadar bedenden!
Nefesimin nefesi kesilesiye, pembe güller mor menekşelere düşesiye, sol yanımın ateşi yükselesiye kadar.
Kendi omzumda kimseciklere yük olmadan ağlayabilir miyim?"
Hepsi >
