Özlem
Çünkü, çözülüyoruz. Çünkü, yaşamak; kurşun gibi ağırlaşmaya başlıyor omuzlarımızda. Soluduğumuz havanın tükenişini hissediyoruz ciğerlerimizde. Ruhumuzun feryatlarını duymaya başlıyoruz. İşte bu ömrümüzün günbatımına doğru, her şey hatta bir silah bile bir geçmişe özlem perdesine bürünüyor.
Bizler
Uzun yürüyüşlerin ve meşhur çay saatlerinin bir anlamı yok bizim gibiler için. Ne yana dönsek, kırık bir cam parçası gibi kımıldar yüreğimizdeki yalnızlık. Hayatımızdaki hiç bir ceza,yalnızlık kadar kırıcı olmamıştı. Kupkuru havada sırılsıklam ıslanmaktı yalnızlık.
Gerçeğin Ağırlığı
"Gece bir hendeğe düşercesine,
Birden kucağına düştüm gerçeğin.
Sanki erdim çetin bilmecesine,
Hem geçmiş zamânın, hem geleceğin."
Rüveyda
Kırmızı bir kurdela bağlayarak alnına,
duydun mu orkideye dua eden birini,
bu ısmarlama yüzler yok mu rüveyda,
bu yapmacık bebekler...
gözyaşı akıtırken gülenler yok mu,
beni kahrediyor geceler boyu.
söyle, nasıl aşarım pişmanlık dağlarını,
yeniden bir nil olup taşar mıyım çöllere,
kim giydirir başıma tacını nihayetin,
kim takar bileğime hürriyet künyesini,
karada balık gibi nasıl yaşarım, söyle.
Mona
Ve yalnızlık... Sigara külü kadar yalnızlık.
Hepsi >
